Urodził się 16 marca roku 1738 w Kownie lub w pobliskich Szyłach[6], jako syn Dominika, stolnika kowieńskiego, i Marianny z Zabiełłów. Pochodził ze znanego na Litwie rodu szlacheckiego, był bratem hetmana Szymona, a także senatorów – kasztelana Antoniego i wojewody Michała. Pierwsze nauki pobierał (1746-1755) w szkołach jezuickich w Kownie i w Akademii Wileńskiej. W roku 1758, już jako podczaszy kowieński, posłował na sejm (z powiatu kowieńskiego). Rok później otrzymał od króla Augusta III tytuł szambelana. W roku 1760 wstąpił do seminarium Św. Krzyża w Warszawie. Wkrótce nawiązał bliższe kontakty z podskarbim wielkim litewskim J. Flemmingiem, z którym bywał na sejmikach i trybunałach. Był uczestnikiem konfederacji barskiej.
17 kwietnia 1763 przyjął święcenia kapłańskie, studiował w Wilnie i Warszawie. Pełnił kościelne funkcje proboszcza w Wołpie i kanonika w Wilnie, udzielał się także politycznie.
Od roku 1775 był pisarzem wielkim litewskim, w 1781 roku odznaczony Orderem Orła Białego, kawaler Orderu Świętego Stanisława od 1778 roku[7].
13 marca 1775 został mianowany biskupem tytularnym Cinna, z obowiązkami biskupa pomocniczego wileńskiego (w Trokach). 17 września 1781 został przeniesiony na biskupstwo inflanckie[8], pełnił także funkcję administratora apostolskiego diecezji kurlandzkiej. Dokonał wówczas wielu oszustw i machinacji finansowych dla wzbogacenia się[potrzebne źródło]. Od 1787 pobierał stałą roczną pensję z ambasady rosyjskiej, otrzymywał 1500 dukatów rocznie[9]. Był protegowanym ambasadora Stackelberga i z jego nominacji zasiadał w Radzie Nieustającej 1782-1786. Jako przeciwnik konstytucji majowej, zainscenizował i inspirował protest J. Suchorzewskiego. 19 grudnia 1791 nadano mu godność biskupa koadiutora wileńskiego (przy osobie Ignacego Massalskiego)[10]. W okresie jego rządów diecezja inflancka została na krótki czas włączona do nowej archidiecezji mohylewskiej (1783). W tym okresie rozbudował rezydencję rodową w Janowie koło Kowna.
Był zwolennikiem stronnictwa rosyjskiego i cesarzowej Katarzyny II. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[11]. Był jednym z sygnatariuszy konstytucji 3 maja[12]. Wraz z bratem Szymonem stał na czele targowiczan na Litwie, faktycznie przejął władzę nad Litwą przy pomocy wojsk rosyjskich. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[13]. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[14]. Był członkiem Komisji Edukacyjnej Wielkiego Księstwa Litewskiego z nominacji konfederacji targowickiej w 1793 roku[15].
Podczas insurekcji kościuszkowskiej, 17 kwietnia został aresztowany, a 5 dni później cały jego majątek został skonfiskowany na rzecz powstania postanowieniem Rady Zastępczej Tymczasowej[16]. 9 maja został razem z 3 innymi osobami przekazany przez Radę Zastępczą Tymczasową pod jurysdykcję Sądu Kryminalnego dla Warszawy i Księstwa Mazowieckiego, który po kilku godzinach wydał wyrok śmierci przez powieszenie z natychmiastowym wykonaniem[17]. Wszyscy skazani zostali powieszeni w publicznej egzekucji na ulicach Warszawy, przed kościołem bernardynów (Św. Anny). Jego ciało spoczęło w rezydencji rodowej, w podkowieńskim Janowie.
Jego następcą na stolicy biskupiej inflanckiej został krewny, Jan Nepomucen Kossakowski.
---------------------------------------------------------------
http://crixus.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz